Woody

Deel dit

Allan:
That's quite a lovely Jackson Pollock, isn't it?
Meisje:
Yes, it is.
Allan:
What does it say to you?
Meisje:
It restates the negativeness of the universe. The hideous lonely emptiness of existence. Nothingness. The predicament of man forced to live in a barren, godless eternity like a tiny flame flickering in an immense void with nothing but waste, horror, and degradation, forming a useless, bleak straitjacket in a black, absurd cosmos.
Allan:
What are you doing Saturday night?
Meisje:
Committing suicide.
Allan:
What about Friday night?

In Woody behandelen Theater Antigone en LAZARUS het oudste thema in de kunsten: relaties. Relaties schenken ons het grootste geluk en veroorzaken tegelijkertijd de diepste ellende. Niemand ontsnapt eraan, en toch zijn er weinig mensen die er hun rust in vinden. Uitvoerig bezongen, veelvuldig beschreven, en bijna overal latent aanwezig ligt de liefde op de loer.

Jan Sobrie, Joris Van den Brande en Charlotte Vandermeersch. Twee mannen en één vrouw. Liefde, lust en ellende. Fantasie, fascinatie, jaloezie. Wat is waan en wat niet? Voor Woody vertrekken de acteurs niet van een wit blad, maar laten ze zich inspireren door eigen ervaringen en door de tragikomische wereld van schrijver, acteur, muzikant, regisseur, comedian en patiënt: Woody Allen. Niet door hem te kopiëren, maar als vertrekpunt voor een gesprek tussen de drie acteurs, dat zal uitmonden in een hoogst tragikomische variant van de driehoeksrelatie.